Epoka kłamstwa

Redaktor Jacek Harłukowicz, któremu dużo zawdzięczamy, jeśli chodzi o wiedzę na temat okoliczności śmierci Igora Stachowiaka na wrocławskim komisariacie, dał dzisiejszemu artykułowi w „Gazecie Wyborczej” tytuł: „Komisariat kłamstwa”. Autor opisuje nie tylko komisariat, lecz także oczywiste w swej prostocie kłamstwo komendanta głównego policji. A także, co dla ludzi bez choroby amnezji symptomatyczne, zorganizowane działania policji państwowej zmierzające do ukrycia prawdy. Nasuwa się wspomnienie śmierci Grzegorza Przemyka po pobiciu na komendzie na ul. Jezuickiej w Warszawie w 1983 r. Wszystko w Polsce zdawałoby się tak inne, a kłamstwo takie samo. Tyle że we w 2016 r. nie obarczono winą sanitariuszy.

Harłukowicz opisuje ciąg zdarzeń wyglądających na zaplanowaną, a potem konsekwentnie realizowaną prywatną zemstę policjanta. W akcie zemsty biorą udział inni policjanci. Komendant kryje wszystkich i kłamie, pytany przez media o sprawę. Rad bym wiedzieć, co o niej słyszał odpowiedzialny za policję wiceminister spraw wewnętrznych. Pytać musiał. Każda śmierć na komisariacie jest mu raportowana.

Jeśli znał prawdę, to tym bardziej wypada zapytać: dlaczego, w świetle późniejszych działań policji, komendant główny policji Jarosław Szymczyk pozostaje na stanowisku? Jeśli usłyszał kłamstwo, to trzeba zadać dokładnie to samo pytanie: dlaczego wciąż tam jest? Nie rozwijam tego wątku. Jego zaznaczenie jest potrzebne do wyrażenia poglądu, że zamyka się jakieś koło, w które wpisany jest dystans władzy wobec obywateli – kiedyś w PRL i teraz pod rządami PiS. Smutkiem i porażką władzy jest – tak jak w PRL – ujawnienie przez media prawdy, a nie zbrodnia. W tej kwestii ministrom spraw wewnętrznych w rządzie PiS bliżej do ministra Kiszczaka i jego poprzedników niż do ministra Kozłowskiego i jego następców.

Ta sama „Gazeta” opisuje rolę ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobry w budowaniu kłamstwa wobec sprawy niesłusznie trzymanego przez 18 lat w więzieniu Tomasza Komendy. To nacisk Lecha Kaczyńskiego, mentora Zbigniewa Ziobry, ministra sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka, wepchnął Komendę do piekła. Inaczej niż sugerowali następcy Kaczyńskiego. Choć należy oddać też zasługę. Komenda odzyskał wolność dzięki skrupulatności współczesnego prokuratora. Staranność w budowaniu zaufania wobec państwa wymagałaby ukarania winnych tamtej hańby wymiaru sprawiedliwości i uhonorowania tych sług państwa, którzy teraz doprowadzili do uniewinnienia.

Ziobro ma też inne osiągnięcia w służbie kłamstwu. Zapewniał, że zmiany w ustawach odnoszących się do sądownictwa wprowadzają wreszcie realny trójpodział władzy. To teza jak z Orwella, który tajne i jawne policje, cały aparat represji totalitarnej utopii pomieścił w ministerstwie miłości. Za propagandę zaś, której uwspółcześnione motto mogłoby brzmieć „nikt nam nie wmówi, że białe jest białe, a czarne czarne”, odpowiada ministerstwo prawdy.

Pamiętam zapewnienia minister Zalewskiej, że tzw. reforma oświaty nie wywoła wielu negatywnych skutków, o których alarmował ZNP i o których mówiła opozycja w Sejmie i mediach.

Wspomnę też ministra Szyszkę, który zamieniając starodawną puszczę w plantację drzew, zapewniał z wyżyn swej funkcji i profesorskiego tytułu, że to prawem dozwolone działania ochronne.

Trudno niedosłyszeć fałszu w głosie licznych przedstawicieli partii Prawo i Sprawiedliwość, opowiadających o dobrowolnym przekazaniu „nagród” (62–82 tys.) Caritasowi, zwłaszcza w kontekście mocnej wypowiedzi prezesa Kaczyńskiego oznajmiającego decyzję i pamiętając wypowiedzi rzeczniczki prasowej partii. Zwłaszcza w kontekście wcześniejszej próby znaczących podwyżek.

Niektórzy pamiętają jeszcze uzasadnienie zwolnienia prezesów stadnin w Janowie Podlaskim i Michałowie i to, co się potem z Janowem i końmi stało.

Kampania prezydencka. Choć akurat tu nie ma jakiejś specyfiki PiS. Kiedyś miałem już okazję wyśmiać pierwszą kampanię obecnej prezydent Warszawy w walce o stolicę w 2006 r. W przeddzień ciszy wyborczej opublikowała wtedy w „Gazecie” wielką rozkładówkę – satelitarną mapę miasta. Czego tam nie było! Na czerwono inwestycje kończące się w 2010 r. Na fioletowo – w 2014 r. Trzy linie metra, dwa mosty poza mostem autostradowym (nie wiadomo, po co, szczególnie ten wawerski), parkingi pod wielkimi placami i wielka ich przebudowa (np. plac Trzech Krzyży, plac Powstańców Warszawy), a nawet kuriozum – zabudowa pola powsińskiego mieszkaniówką.

Kampanie wielkich partii od dawna do niczego u nas w Polsce nie zobowiązują. Co nie oznacza, że kłamstwo jest w nich usprawiedliwione. Trzeba podkreślić: kłamstwo. Nie koloryzowanie obietnic, nie błąd, nie pomijanie istotnych, a niekorzystnych informacji, lecz świadome, z premedytacją stosowane kłamstwo jako narzędzie kampanii wyborczej.

Osobny rozdział w kwestii kłamstwa to olśniewająca kariera Antoniego Macierewicza i jego podopiecznych, z których jeden ma nawet zasługę dla wzbogacenia naszego języka słowem o pokaźnym zakresie desygnatów. Zresztą obficie wylewających się ze wszystkich partii – gdziekolwiek mających udział we władzy. Ale to Macierewicz dzięki heroicznej postawie obrońcy interesów pisowskiej młodzieży jest akuszerem nowego, jakże trwale przydatnego słowa.

Pomijam sprawę smoleńską. Ona sama i oparta na niej polityka PiS wystarczy dla określenia współczesnego etapu polskiej polityki jako epoki kłamstwa.